Είμαστε τόσο σκάρτοι

Στη συνέλευση του σωματείου μαζευτήκαμε πάλι, εμείς και εμείς. Εμείς και εμείς… τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά. Εμείς οι «αριστεροί». Σχεδόν οι ίδιες ακριβώς φάτσες, το οποίο φυσικά δεν είναι a priori κατακριτέο μιας και δεν έρχεται και κάποιος άλλος, αλλά σίγουρα ενδεικτικό μια γενικότερης κατάστασης μουδιάσματος και ατονίας. Σχεδόν παραίτησης. Στη συνέλευση λοιπόν ήταν παρόν όλα τα «αριστερά» μαγαζάκια. Μαγαζάκια όρος σκωπτικός που χρησιμοποιώ στη θέση του όρου παρατάξεις, για να κάνω το κείμενο πιο τρέντυ και κυνικό. Πιο πιασάρικο για τα σύγχρονα απολιτίκ αυτάκια. Στις μέρες μας ο κυνισμός είναι τόσο τρέντυ. Ίσως και δικαιολογημένα.
Κάθε παράταξη με τη σειρά της η κάθε μια, (δε μου αρέσει σαν ήχος η λέξη μαγαζάκι) απέδειξε την ορθότητα και καθαρότητα της δικής της ιδεολογικής πλατφόρμας και πρακτικής, καθώς φυσικά και
την αηδιαστική, ρεφορμιστική φύση της μισητής αντίπαλης και ύστερα, σαφώς αυτοϊκανοποιημένη από τα απανωτά παθιασμένα χειροκροτήματα των οπαδών της (όπως καταδείκνυε το πρόστυχο μειδίαμα του εκάστοτε ομιλητή μετά τη λήξη της αγόρευσης του, τύπου: τώρα μουνιά σας γάμησα, δεν έχετε τι να πείτε, ποιος Λένιν και μαλακίες!) πρότεινε… πρότεινε…  ορίστε… δε θυμάμαι… Ααα. Πρότεινε πράξεις και δράσεις τόσο κοινότοπες, γενικόλογες, βαρετές και αδιάφορες που ούτε τις θυμάμαι.
Π.χ. Αν λέω… Λέω αν, μία παράταξη πρότεινε την ομαδική μας αυτοκτονία μέσω αυνανισμού μέχρι τελικής πτώσεως, ως ένδειξη διαμαρτυρίας έξω από τη Βουλή ή ίσως το σπίτι της Αθηνάς Τσαγγάρη (Αθηνά Τσαγγάρη: Καλλιτέχνης) σίγουρα θα το θυμόμουνα και πιθανότατα να ψήφιζα και υπέρ. Τέλος πάντων μια τέτοια μαγική παράταξη με τέτοιο υπέροχο πλαίσιο δεν εμφανίστηκε ποτέ και αναγκαστικά ψήφισα το μαγαζί της αρεσκείας μου από τα υπάρχοντα. Προτίμησα το παραδοσιακό μαγαζί γνωστό για τα βιολογικά και καθαρά προϊόντα του. Κατά συνέπεια έφυγα με το κεφάλι ψηλά και τη συνείδηση μου ήσυχη. Οι αντάρτες παππούδες δεν ανασηκώθηκαν στους τάφους τους.
Εντούτοις μετά τη λήξη του τελετουργικού και ενώ διάφοροι γνωστοί και φίλοι συνέχισαν ράθυμα τη βραδιά τους σε ρακομελάδικα και ουζερί της περιοχής, εξακολουθούσε να με απασχολεί η έννοια του αυνανισμού. Αυτό το γενικότερο ξόδεμα της ζωής μου. Πήγα να γράψω ‘ζωής μας’, αλλά σκέφτηκα πως ίσως ο πληθυντικός να σας ενοχλούσε οπότε θα περιοριστώ στον εαυτό μου θεωρώντας πως μόνο εγώ ξοδεύομαι σε μία ύπαρξη αρκούντως πεζή και ακατανόητη. Τι ήταν όλο αυτό που παρακολούθησα; Και τι είναι όλο αυτό που ζούμε; Ποιόν αφορά; Μας αφορά πραγματικά η προτιμάμε να το προσπερνάμε χαριτωμένα; Πάντα χαριτωμένα.

Κάποιες στιγμές που περπατάω στο κέντρο της Αθήνας… ειδικά τα ξημερώματα, νιώθω τη πόλη βουβή. Βουβή μόνο για λίγο. Στο όριο της μέρας με τη νύχτα. Τα πράγματα και οι άνθρωποι σταματάνε. Μόνο για μια στιγμή. Αφουγκράζονται με τρόμο και κρατάνε την αναπνοή τους. Μόλις βεβαιωθούν πως πράγματι ξημερώνει, πως ο κόσμος δεν καταστράφηκε ακόμα από τις αμαρτίες τους, η Γή ακόμα γυρίζει δεξιόστροφα και ο ήλιος θα βγει και πάλι… αναπτερώνεται το ηθικό. Δεν είναι ώρα για μετάνοιες, (ήταν λίγο πριν, όταν δεν ήσουν ακόμα βέβαιος αν η γη θα καταστραφεί η όχι, αλλά πώς να κάνεις μετάνοιες όταν κρατάς την ανάσα σου!) δε πέθανα ακόμα, την έβγαλα και σήμερα. Θα μπορέσω να ξοδευτώ για μια ακόμη μέρα. Αύριο. Θα γαμηθώ και θα γαμήσω και αύριο. Θα φάω και θα πιώ, θα κλέψω και θα πω ψέματα. Αύριο. Για μια ακόμη μέρα θα είμαι και πάλι εγώ, σάπιος ως το κόκαλο χωρίς καμία τύψη. Πάντα οι άνθρωποι θα πιστεύουν πως έχουν μια μέρα ακόμα. Και πάντα θα αναβάλουν αυτό που πρέπει να γίνει. Αν χρειαστεί λοιπόν θα μετανοήσουν αύριο. Κανείς δε πεθαίνει τώρα. Έχεις ακούσει κανένα να πεθαίνει τώρα; Ποτέ… χθες ίσως… οι άνθρωποι πεθαίνουν χθες, αυτό είναι σίγουρο, το είπανε οι ειδήσεις. Χθες, κάπου στην ανατολική Μιανμάρ κάποιοι άγνωστοι πεθάνανε. Και μέσα στα επόμενα 100 χρόνια θα πεθάνουμε όλοι όσοι ζούμε αυτή τη στιγμή. Αύριο όμως κανένας, τώρα εγώ ζω και το χθες ήδη ξεχάστηκε. Έχω λοιπόν, τουλάχιστον μέχρι αύριο… για να διορθωθώ, αλλά καλύτερα να συνεχίσουμε τη κουβέντα… από αύριο. Η επανάσταση όμως γίνεται πάντα ΤΩΡΑ.
Αν η επανάσταση είναι το σέξ με την ιστορία χωρίς προφυλακτικό (επιθυμητό για την ιστορία να έχει ωορρηξία εκείνη τη περίοδο)… τότε εμείς τις τελευταίες δεκαετίες απλά αυνανιζόμαστε. Προπονούμαστε θα έλεγε κανείς και αυτή είναι η αισιόδοξη άποψη. Ίσως για εμάς (ναι παίρνω το θάρρος)… συγκεκριμένα για τη δική μας γενιά, να είναι καλύτερα να απέχει. Είμαστε τόσο σκάρτοι.